Πόλλες φορές βλέπω το πόσο δύσκολο μου είναι να γίνω ευάλωτη. Να ξεπεράσω τους τοίχους, τις άμυνες, τον φόβο και απλά να πω ή να κάνω αυτό που νιώθω πραγματικά. Υπάρχουν πύλες από στρώματα και επίπεδα που εμποδίζουν την άμεση ανακούφιση των λέξεων ή των πράξεων. Κάθε φορά πρέπει να λογοκριθούν για το αν πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Και μέχρι τελικά να αποφασιστεί αυτό η στιγμή έχει περάσει και το μόνο που έχει μείνει είναι ενα ανικανοποιητο συναίσθημα θλίψης, και θυμού για ότι δεν κατάφερε να ειπωθεί και να εκφραστεί. Μια ανεπάρκεια και μια αναπηρία συναισθηματική!
Έχετε σκεφτεί πόσες πολλές τέτοιες στιγμές έχουμε στη ζωή μας; Και που πάνε όλα αυτά τα χαμένα λόγια, τα ανείπωτα συναισθήματα, οι ανεκφραστες κινητικές σωματικές ανάγκες; Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι το σώμα μου τα αποθηκεύει με μεγάλη επιμέλεια ανά κατηγορία. Κάθε τέτοια στιγμή πάει και χωνεται και βρίσκει καταφύγιο σε συγκεκριμένο μέρος ή όργανο μέσα στο σώμα μου. Ο φόβος φωλιάζει στα νεφρά μου, η θλίψη στη καρδιά, τα ανείπωτα λόγια στον θυρεοειδή. Στα γόνατα η δυσκολία στο να μετακινηθώ από τις πεποιθήσεις μου. Στην κοιλιά το άγχος των “λανθασμένων” επιλογών. Στους πνεύμονες η ανικανότητα να αφεθώ στην χαρά και στην ελευθερία. Στο μυαλό η σύγχυση όλης της κριτικής και αναλυτικής μου ικανότητας που αργοπορεί αφάνταστα την δράση.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ πως αντιδράει το σώμα σας όταν πιέζεστε συναισθηματικά; Τον πόνο, το παγωμα, το σφιξιμο, την ακαμψία. Η αλήθεια είναι πως όταν νιώθουμε έντονα συναισθήματα είναι δύσκολο εκείνη την στιγμή να κάνουμε παύση και να αφουγκραστούμε το σώμα μας. Σιγά σιγά όμως με προσπάθεια και συνειδητή υπενθύμιση μπορούμε να το καταφέρουμε. Έτσι μόνο θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα αποκτήσουμε τον έλεγχο των αντιδράσεων μας. Όταν αφεθούμε στην ευαλωτητά μας, στην ευαισθησία μας, στην αποτυχία, στην κριτική, με τόλμη, απόδοχή και γενναιότητα. Έτσι μόνο θα αποφύγουμε τις αρρώστιες που γέννα το σώμα μας όταν πλεον οι αποθηκες των χαμένων στιγμων εχουν γεμίσει.
Lost moments
