Σας έχει τύχει να κάνετε κάποιο μάθημα, σεμινάριο κ.α και εκεί που δεν το περιμένετε να ανασυρθούν παλιά και βαθιά τραύματα;
Σαν ξαφνικά κάποιος να σας τράβηξε το πέπλο της παγωμένης λήθης που σας κάλυπτε για πολλά χρόνια και όλη η θλίψη και η συνειδητοποίηση αυτού του πόνου να ήρθε στην επιφάνεια.
Εγώ αυτό το πέρασα πέρσι. Ενώ νοητικά τα είχα λύσει (μέσω της ψυχοθεραπείας), σωματικά τα τραύματα είχαν παραμείνει στο πρωταρχικό πάγωμα. Και ήταν τόσο έντονο αυτό το “ξεπάγωμα” που ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του φόβου, του πόνου, της απογοήτευσης, της ντροπής, της ενοχής που ένιωσε το σώμα μου.
Και εκεί συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά το πόσο λίγο συνδεδεμένοι είμαστε με το σώμα μας. Το χρησιμοποιούμε σαν κρησφύγετο, σαν άμυνα, σαν αποθήκη, σαν σάκο του μποξ, σαν βάρος, σαν μέσο για ευκαιριακή απόλαυση κ.α. Δεν έχουμε μάθει να το ακούμε και τις περισσότερες φορές μένουμε στην επιφάνεια της εξωτερικής εμφάνισης και της κριτικής των άλλων ή της δικής μας. Λες και το σώμα μας ανήκει σε κάποιον άλλο και όχι σε εμάς.
Αυτό που πιστεύω είναι οτι δεν έχουμε εκπαιδευτεί να το ακούμε και αυτό το λέω όχι ως δικαιολογία αλλά ως πραγματικότητα. Μέσα από το Ρέικι έπρεπε να δώσω στα χέρια μου την δύναμη της όρασης, της ακοής, της συνειδητής αφής. Και σιγά σιγά να γνωρίσω το σώμα μου, τις δυνατότητες του και τις αδυναμίες του, να ακούσω τους πόνους του και να το σεβαστώ.
Δεν είμαστε μηχανές. Το σώμα μας χρειάζεται τρυφερότητα, χάδι, αγάπη και καλοσύνη. Χρειάζεται θεραπεία και σύνδεση και είμαστε πολύ τυχεροί που πλέον έχουμε στα χέρια μας τόσα εργαλεία για να αυτοθεραπευόμαστε και τόση γνώση ώστε να ανοίξουμε την συνειδητότητα μας και να αφουγκραζόμαστε τις βαθύτερες ανάγκες μας. Απλά θα πρέπει να θέλουμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε εκ νέου και πιο συνειδητά τις αισθήσεις μας.
Να στραφούμε στον εσωτερικό μας κόσμο και να τον “ακούσουμε” και όταν το κάνουμε αυτό θα δείτε πως όλα αλλάζουν.!🥰😊❤️