Στην ζωή μας ερχόμαστε σε επαφή και αλληλεπιδρουμε καθημερινά με άλλους ανθρώπους.
Αυτό σημαίνει ότι δεχόμαστε έναν καταιγισμό από λέξεις, συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, πεποιθήσεις τα οποία ασυνείδητα και στιγμιαία διεγείρουν μια απίστευτα μεγάλη γκάμα λειτουργιών του μυαλού και του σώματος μας.
Μπορεί να νιώσουμε φόβο, δυσφορία, χαρά, θυμό, σωματικό πόνο, αμηχανία, αδιαθεσία, ενθουσιασμό, λύπη κ.α. τα οποια τις περισσότερες φορές ανάλογα με την ένταση τους καθορίζουν και την διάθεση της ημέρας μας. Αυτο συμβαίνει γιατί το νοητικό μας κομμάτι σε κάθε αλληλεπίδραση πυροδοτεί μια αλληλουχία εσωτερικών εικόνων και συνδέσεων που ανήκουν στο παρελθόν μας, ανασύροντας ένα αντίστοιχο βίωμα του τότε. Σαν το μυαλό να καλείται να “παίξει” μια παλιά ταινία βάζοντας μας ταυτόχρονα και πάλι στον αντίστοιχο ρόλο που είχαμε (θύμα, παιδί, θύτης, μορφή εξουσίας, κ.α.). Ανάλογα με τον ρόλο που ανασυρεται εμφανίζεται και το αντίστοιχο συναίσθημα που τον συντροφεύει.
Αν θα θέλαμε να ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι και να βγούμε από τον νοητικό μας λαβύρινθο θα πρέπει να κάνουμε ενδοσκόπηση. Βήμα βήμα να πάμε προς τα πίσω μέχρι να βρούμε το που βασίζεται αυτό που νιώθουμε. Αυτή η διαδικασία είναι καλό να γίνεται όχι με κριτική διάθεση, θυμό, μεταμέλεια κ.α. αλλά ως απλοί παρατηρητές με μια συναισθηματική αποστασιοποίηση. Σαν ντετέκτιβ που συλλέγουν στοιχεία για να βρουν την λύση του προβλήματος.
Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τους λόγους για τους οποίους κάνουμε αυτά που κάνουμε, τις πεποιθήσεις που ενδόμυχα ακολουθούμε.
Μας βοηθάει να γίνουμε πιο δυνατοί και πιο ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι αλλά και να μην επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από εξωτερικούς παράγοντες, από τα λόγια ή τις πράξεις των γύρω μας.