Πριν κάποια χρόνια σε ένα μάθημα εμψυχωσις θεατρικού παιχνιδιού που έκανα παίζαμε ένα παιχνίδι ρόλων που λεγόταν “ο αφέντης και ο υπηρέτης”. Στον κάθε ρόλο που εναλλάσσαμε θα έπρεπε να οικειοποιηθούμε τα χαρακτηριστικά που του αντιστοιχουσαν. Το πως μιλάς, περπατάς, φέρεσαι, αισθάνεσαι, κινείσαι, κ.α. ανάλογα με ποιον υποδύεσαι. Και όταν μας ζητήθηκε να επιλέξουμε μόνοι …
Το τελευταίο διάστημα το μυαλό μου αδυνατεί να συγκεντρωθεί. Και ενώ χρησιμοποιώ διάφορα “εργαλεία” για να το επαναφέρω εκείνο αρνείται πεισματικά να αλλάξει στάση. Ξέρω ότι είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο και τα τραύματα μου μαζί με το εγώ μου δεν θέλουν να ξεκουνηθούν. Φοβούνται να αλλάξουν θέση ή να χάσουν την ισχύ τους. Έτσι …
Αγκαλιάζετε τα στενάχωρα συναισθήματα σας; Τους δίνετε χώρο και χρόνο; Νομίζω πως τις περισσότερες φορές τα θάβουμε γρήγορα και άτσαλα και συνεχίζουμε τις καθημερινές μας ασχολίες. Έτσι έκανα και εγώ για πολλά χρόνια. Τώρα όμως πλέον αφουγκράζομαι τον κάθε πόνο, λύπη, θυμό, ζήλια, απογοήτευση, κ.α. Συνομιλώ μαζί τους και προσπαθώ να βρω την αιτία τους. …
Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει την θνησιμότητα των γονιών μας ή κάποιου αγαπημένου μας ανθρώπου. Από την μία στιγμή στην άλλη, εκεί που ακολουθούμε το καθημερινό μας “ασφαλή” πρόγραμμα, καλούμαστε να βρεθούμε σε μη οικείους χώρους (νοσοκομεία, κλινικές, θεραπευτήρια κ.α) τα οποία μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια πληθώρα συναισθημάτων τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις …
Πόλλες φορές βλέπω το πόσο δύσκολο μου είναι να γίνω ευάλωτη. Να ξεπεράσω τους τοίχους, τις άμυνες, τον φόβο και απλά να πω ή να κάνω αυτό που νιώθω πραγματικά. Υπάρχουν πύλες από στρώματα και επίπεδα που εμποδίζουν την άμεση ανακούφιση των λέξεων ή των πράξεων. Κάθε φορά πρέπει να λογοκριθούν για το αν πρέπει …
Πόλλες φορές έχουμε μια ιδεατή αίσθηση για το πως είναι ή θα έπρεπε να είναι η πνευματικότητα και οι άνθρωποι που την “ασκούν”. Άνθρωποι με γαλήνιο ύφος, ήρεμοι, με φαρδιά ρούχα και ένα φωτοστέφανο να τους “στολίζει”, που δρουν σε ανώτερες σφαίρες χώρου και συνείδησης όπου δεν τους αγγίζει η πραγματική κοινότυπη ζωή. Η αλήθεια …
Τελευταία αισθάνομαι ότι κυοφορώ τον εαυτό μου. Σαν να περνάω ξανά μια εγκυμοσύνη με όλη την χαρά, το άγχος, τον φόβο, τον πόνο, την ανασφάλεια, το ξεβόλεμα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα γεννήσω ένα μωρό αλλά έναν λίγο περισσότερο θεραπευμένο, πιο συμπονετικό, πιο αυθεντικό εαυτό. Έναν εαυτό αέναο και δοσμένο σε εμένα από …
Πόλλες φορές μπερδεύομαι με το συναίσθημα και την σημασία της λέξης “καλοσύνη”. Μου έρχεται στο μυαλό ο εθελοντισμός, το να δίνεις λεφτά σε φτωχούς, το να βοηθάς τους φίλους σου, τους αγαπημένους σου, τους αγνώστους και γενικά όποιον και όπου χρειάζεται (λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, κ.α). Αυτό που με απασχολεί πολύ είναι το προσωπικό κίνητρο που …
Σκέφτεστε ποτέ τις πεποιθήσεις που έχετε; Στην συναναστροφή μου με άλλους ανθρώπους, σε αυτά που θα πω ή θα κάνω, στο πως θα εκλάβω τα λόγια των άλλων και αυτά που βλέπω γύρω μου, στο τι γνώμη έχω για τον εαυτό μου και το σώμα μου, στις αποφάσεις που θα πάρω, πάντα κρύβεται μια πεποίθηση …
Στην ζωή μας ερχόμαστε σε επαφή και αλληλεπιδρουμε καθημερινά με άλλους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι δεχόμαστε έναν καταιγισμό από λέξεις, συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, πεποιθήσεις τα οποία ασυνείδητα και στιγμιαία διεγείρουν μια απίστευτα μεγάλη γκάμα λειτουργιών του μυαλού και του σώματος μας. Μπορεί να νιώσουμε φόβο, δυσφορία, χαρά, θυμό, σωματικό πόνο, αμηχανία, αδιαθεσία, ενθουσιασμό, λύπη κ.α. …
