Τελευταία αισθάνομαι ότι κυοφορώ τον εαυτό μου.
Σαν να περνάω ξανά μια εγκυμοσύνη με όλη την χαρά, το άγχος, τον φόβο, τον πόνο, την ανασφάλεια, το ξεβόλεμα.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα γεννήσω ένα μωρό αλλά έναν λίγο περισσότερο θεραπευμένο, πιο συμπονετικό, πιο αυθεντικό εαυτό. Έναν εαυτό αέναο και δοσμένο σε εμένα από την αρχή των πάντων που πολλά χρόνια τον κρύβω πίσω από μεγάλα τείχη φτιαγμενα από φόβο, πίκρα, θλίψη, ντροπή κ.α. Αμυντικά τείχη που με προστατεύουν και μου δημιουργούν έναν μαγικό, παρηγορητικό κόσμο για να ζω ασφαλής αλλά παράλληλα με εγκλωβίζουν σε μια ολοένα και μεγαλύτερη μοναξιά (προφανώς η ταφρος με τους κροκόδειλους και τους καρχαρίες δεν βοηθάνε στις κοινωνικές επαφές) 😁. Έναν εαυτό που σιγά σιγά αρχίζω να αναγνωρίζω και να αποδέχομαι με αγάπη και που θέλω να τον μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους.
Με όλα τα στραβά του, τα καλά του, τα περίεργα του, τους φόβους του και τις αδυναμίες του, τα ταλέντα του και τις δυνατότητες του. Όπως ακριβώς είναι! Και αυτό μερικές μέρες είναι τόσο τρομακτικό όσο και λυτρωτικό.
Το να αφήνεις κάτω όλες τις εμμονές και τις άμυνες σου και να κοιτάξεις τον άλλο αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό με συμπόνια και κατανόηση είναι μεγάλο βήμα. Το να αφήσεις στην άκρη την ντροπή, την ενοχή, την πίκρα, την ανασφάλεια του μικροκοσμού σου χρειάζεται θάρρος και τρυφερότητα.
Το να αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς την δύναμη σου, να την σεβαστείς και να την χρησιμοποιήσεις για το συλλογικό καλό χρειάζεται γενναιότητα.
Εσείς πόσο καλά κρύβετε τον εαυτό σας και αν λέγατε Ναι σε αυτόν και τον υποστηρίζατε στα πιο κρυφά του θέλω τι θα γινόσασταν;