Αγκαλιάζετε τα στενάχωρα συναισθήματα σας; Τους δίνετε χώρο και χρόνο; Νομίζω πως τις περισσότερες φορές τα θάβουμε γρήγορα και άτσαλα και συνεχίζουμε τις καθημερινές μας ασχολίες. Έτσι έκανα και εγώ για πολλά χρόνια. Τώρα όμως πλέον αφουγκράζομαι τον κάθε πόνο, λύπη, θυμό, ζήλια, απογοήτευση, κ.α. Συνομιλώ μαζί τους και προσπαθώ να βρω την αιτία τους. Τους δίνω έναν ασφαλή χώρο για να εκφραστούν και χρόνο για να τα ακούσω και να τα καταλάβω. Η πρακτική που ακολουθώ είναι να εντοπίζω πρώτα το πως νιώθω και δεύτερον που εκδηλώνεται στο σώμα μου. Όταν βρω το σημείο εκδήλωσης του τότε οραματίζομαι ότι εισχωρώ μέσα στο σώμα μου και παρατηρώ τι συμβαίνει στο αντίστοιχο σημείο. Από αυτή την πρακτική παίρνω πολλές πληροφορίες όπως το χρώμα, το μέγεθος, μια πιθανή σύνδεση με κάποιο όργανο, η κίνηση του συναισθήματος που κάνει το σώμα και το μυαλό μου να νοσεί. Όταν το αντικρίσω χωρίς νοητικούς και επεξηγηματικούς περιορισμούς και βρω το τι το προκαλεί τότε με τρυφερό τρόπο το αγκαλιάζω και το απελευθερώνω. Και ακόμα και εάν δεν μπορώ να το απευθερώσω, μένω μαζί του για όσο μπορώ. Κάποια συναισθήματα παίρνουν περισσότερο χρόνο. Και αυτό είναι εντάξει! Σε αυτόν τον ασφαλή χώρο που δημιουργώ δεν υπάρχει χρόνος ή βιασύνη. Το καθετί παίρνει τον χρόνο που χρειάζεται. Και μπορώ να επιστρέφω εκεί όποτε χρειάζεται.
Γενικά είναι σημαντικό να τιμάμε όλα μας τα συναισθήματα. Συνήθως τα στενάχωρα είναι και τα πιο παραμελημένα, πεταμένα στο πιο σκοτεινό και κρυφό υπόγειο του μυαλού μας. Εκεί που στριμώχνουμε μαζί και όλα τα “όσα δεν κάναμε”, “όλα όσα δεν γίναμε”, όλα τα “εάν” και όλα τα “γιατί”. Καλό είναι να καθαρίζετε τακτικά το υπόγειο του μυαλού σας. Βήμα βήμα, ένα συναίσθημα την φορά περιμένει να του δώσετε χώρο και χρόνο για να σας πει την ιστορία του. Όταν μπορείτε και είστε έτοιμοι απευθερώστε το στο φως με αγάπη, αποδοχή και κατανόηση. Έτσι μόνο θα δημιουργήσετε χώρο για περισσότερα θετικά συναισθήματα, θα νιώσετε πιο ανάλαφροι και ζωντανοί για να προχωρήσετε μπροστά!
Be there for them
