Φέτος είχα ανάγκη να αφήσω στην άκρη την εσωτερική μου φωτιά που με συνόδευε για χρόνια και να γίνω σαν το νερό. Να ρέω αβίαστα, να αφήνομαι με εμπιστοσύνη, να χωράω παντού και να μην επιτρέπω να λιμνιάζουν οι σκέψεις μου.
Δεν θα πω ότι είναι εύκολο.
Πρέπει καθημερινά να αφήνω στην άκρη τους φόβους μου, τις προσδοκίες μου, τον έλεγχο των καταστάσεων, την οργανωτική μου μανία, την πίεση που ασκώ στο σώμα μου (συνειδητά και ασυνείδητα), τις περιοριστικές μου πεποιθήσεις και άλλα πολλά. Ευτυχώς έχω διάφορα εργαλεία στο “τσεπάκι” μου (Ρέικι, SRT, Τάι τσι, διαλογισμό κ.α.) που μου φωτίζουν το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθώ. Όταν καταφέρνω για στιγμές να γίνω παρατηρητής του ίδιου μου του εαυτού συνειδητοποιώ πως είναι σαν να βρίσκομαι συνεχώς σε έναν αγώνα δρόμου και σε έναν ανταγωνισμό με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Με όλα όσα είμαι, με όλα όσα κουβαλάω από την πρωταρχική και την υφιστάμενη οικογένεια μου, με όλα όσα μου προβάλλει η κοινωνία, με όλα όσα θα ήθελα να είμαι και με όλα όσα ανακαλύπτω καθημερινά ότι είμαι ή δεν είμαι.
Για να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό έχω καταλάβει ότι χρειάζεται να καταφέρνω να ησυχάζω το μυαλό μου και να συνδέομαι συνειδητά με το σώμα μου με όποιον τρόπο μπορώ καθημερινά ακόμα και για 10 λεπτά.
Με αυτόν τον τρόπο ξυπνάω από τον ασυνείδητο λήθαργο της ημέρας και βρίσκομαι στο εδώ και τώρα μέσα στο οποίο όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Δεν θα πω ότι είναι απλό και εύκολο αλλά θα πω ότι με την εξάσκηση γίνεται εφικτό και αποδοτικό.😊❤