Πόσο δεκτικοί είμαστε στην χαρά; Πόλλες φορές αναρωτιέμαι!
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σπάνια γιόρταζα τις νίκες μου (μικρές ή μεγαλες). Και ας είχα κάθε λόγο να το κάνω. Παρατηρώντας τον εαυτό μου κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν ήξερα τον τρόπο. Τα κοπλιμέντα και οι ευχές των φίλων και των γνωστών μου προκαλούσαν αμηχανία.
Για να γιορτάσω μονή μου ούτε λόγος. Κατι θα έβρισκα που δεν θα είχα κάνει στο 100% η κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα. Αλλα και τριγύρω μου παρατηρώ ότι υπάρχει δυσκολία στην εκδήλωση της χαράς. Σαν να αρέσκονται οι άνθρωποι στην δυστυχία, στην στεναχώρια, στη θυματοποίηση. Οι σκέψεις και οι πράξεις τους ακολουθούν τις συμβάσεις δραματικής ταινίας. Αρπάζουν από όπου μπορούν την δυστυχία και την αναδιηγούνται με πάθος και ορμή.
Αλλά για χαρά ούτε λόγος. Και φυσικά υπάρχουν προβλήματα και πολύ άσχημες καταστάσεις σε κάθε οικογένεια αλλά είναι σαν η δυστυχία να είναι το “εύκολο” χαρτί για όλους. Και εκεί ξανά αναρωτιέμαι μήπως έχουμε συνδέσει την χαρά με την αξία μας, με την ανταπόδοση, με την υποχρέωση, με την προβολή, με τις κοινωνικές επιταγές, με τον φόβο, με την ζήλια; Και αν ναι τότε αυτή η χαρά που πηγάζει από την καρδιά και σε κάνει να λάμπεις ολόκληρος, που δίνεται απλόχερα με όλο το σώμα και σε κάνει και πάλι παιδί, που έχει πάει;
Γιατί την κρατάμε ερμητικά κλειστή και μαζί κρατάμε και την καρδιά μας κλειστή στην ίδια την ζωή με τα καλά της και τα κακά της;
Έσεις γιορτάζετε την χαρά σας;